Liefde en de regels van Mozes

Bidden Liefde en de regels van Mozes

Laat je uitingen getuigen van leven en spontaan zijn. Laat je eigen bewustzijn beslissen over je manier van leven, je gewoontes. Sta niemand anders toe dat voor je uit te maken. Het is een zonde als je dat iemand anders voor je laat beslissen. Waarom een zonde? Wel, omdat die manier van leven dan niets met jou te maken heeft, behalve dan heel oppervlakkig, op een manier die geveinsd is.

Vraag niemand hoe je moet bidden. Laat dat van het moment afhangen. Laat het moment de doorslag geven, zodat de waarheid van dat moment je gebed is. Als je eenmaal openstelt voor de waarheid van het moment, zul je gaan groeien en zullen er ongelofelijk mooie gebeden in je opkomen. Daarmee heb je het pad betreden.

Er is een befaamd verhaal over Mozes: Hij liep eens door een bos waar hij een man zag bidden. De man zei zulke onzinnige dingen dat Mozes wel moest blijven staan. Wat de man zei was onheilig, godslasterlijk. Hij zei: `God, u moet zich af en toe heel eenzaam voelen. Ik wil best naar u toekomen en u voor altijd gezelschap houden als uw schaduw. Waarom onder eenzaamheid geleden als ik er toch ben? En ik ben ook nog eens een nuttig mens: ik zal u een fijn bad geven en uw haren en uw lichaam ontluizen…’

Luizen?! Mozes kon zijn oren niet geloven: waar had die man het over? `En ik zal eten voor u maken, iedereen vindt het lekker wat ik kook. En ik zal uw bed opmaken en ik zal uw kleren wassen. Als u ziek wordt, zal ik u verzorgen. Ik zal een moeder, een vrouw, een dienstknecht, een slaaf voor u zijn. Ik kan van alles en nog wat zijn. Geeft u me maar een seintje als ik kan komen…’

Mozes liet hem ophouden en zei: `Wat doe jij nou? Tegen wie spreek je? Luizen in Gods haar? Hij zou een bad kunnen gebruiken? Houd op met die onzin. Dit noem ik geen bidden. God zal zich door jou gegriefd voelen.’

Toen de man Mozes zag, viel hij aan diens voeten neer. Hij zei: `Het spijt me zo. Ik ben een ongeletterde, onwetende man. Ik weet niet hoe ik moet bidden. Leer het me, alsjeblieft.’ Dus leerde Mozes hem de juiste manier van bidden en hij was in zijn nopjes dat hij iemand op het goede spoor had gebracht. In een gelukkige stemming, met een wat groter ego, liep hij verder.

En toen hij weer alleen in het bos was, riep een donderende stem uit de hemel: `Mozes, ik heb je naar de wereld gezonden om de mensen naar mij toe te brengen, om voor hen een brug naar mij te slaan, niet om de mensen die me liefhebben van me weg te houden. En dat is precies wat jij gedaan hebt. Die man is een van mijn meest intieme vrienden. Ga terug en bied je verontschuldigingen aan. Neem jouw gebed terug! Je hebt de schoonheid die zijn tweegesprek had, vernietigd. Zijn liefde is welgemeend. Zijn liefde is echt. Alles wat hij zei, kwam uit zijn hart; het was geen vaste formule. Wat jij hem hebt geleerd, is niets anders dan een vaste formule. Hij zal die herhalen, met zijn lippen, niet met zijn hart.’